СУРВ: -Таны бүтээлүүдийг Хятадад хэт авангард, тэрслүү гэж үздэг байсан гэлцдэг. Яагаад тэгж үздэг байсан юм бол? Та үнэхээр зохиол бүтээлээрээ нийгэмтэйгээ тэрсэлддэг хэрэг үү?
ҮЙ ХУА: -Тийм ээ, 1980-аад онд намайг авангард, тэрс зохиолч гэлцдэг байлаа. Тэр үед уран зохиолоор хүн юу илэрхийлж болох тэр бүхнийг л туршихыг хүсэж байжээ. Намайг зохиол бичиж эхлэх үест Хятад орон Соёлын хувьсгалын он жилүүдийг ид туулж байлаа шүү дээ. Уран зохиол гээч юм байсан ч үгүй. Романууд нь ялгарах юмгүй ижилхэн. Маш эмгэнэлтэй нөхцөл байдалд байлаа шүү дээ, бид. Тэр цаг үеийг гэтэлж гарахын тулд бид бичлэгийн өөр өөр арга хэлбэрүүдийг туршиж эхэлсэн юм. Хятадын уран зохиол одоо ийм баялаг өнгө төрх, олон янзын илэрхийлэлтэй байгаа нь тэр үед элдэв янзын юм уйгагүй туршиж байсан миний болоод хэдэн нөхдийн минь гавьяа гэдэгт би итгэдэг. 1990 оноос хойш, “Амьдрахуй”, “Цусаа худалдсан тэмдэглэл” хоёроо барьж авснаас эхлээд би харьцангуй хялбар, төвөг багатай хэв маягаар бичих болсон. Дүрүүдийнхээ дуу хоолойг сонсож эхэлсэн хэрэг. Зохиолдоо илүү автаж, дүрүүдийнхээ мөн биед орж явчихсан минь тэр. Үнэхээр гайхалтай мэдрэмж шүү.
СУРВ: -Авангард стилиэр бичдэг хүнд юу нөлөөлсөн болоод тийм уламжлалт, энгийн маягаар бичиж эхлээ вэ?
ҮЙ ХУА: -Хятадын уран зохиолын шүүмжлэгчид ч бас ингэж гайхдаг юм. Харин би бол дүрүүддээ ханддаг миний хандлага өөрчлөгдсөн учраас л тэр гэж хэлнэ. Наяад онд бичиж байсан юмсыг маань харвал зохиолч бол бурхан, зохиолч бүгдийг мэднэ, зохиолч бүгдийг зохиож чадна гэсэн хандлага давамгайлж байгаа. Тийм ч учраас босгосон дүрүүд маань дохио тэмдэг төдий абстракт болчихжээ. Харин 1990-ээд он гарах үест би дүр маань өөрийн гэсэн дуу хоолойтой, өөрийнхөө өмнөөс хүүрнэж чадах юм байна гэдгийг гэнэтхэн ухаарсан юм. Эхэндээ бол би юу бичихээ мэдэж байдаг, нэг мөр тавиад араас нь юу бичих, түүнийгээ залгуулаад ямар өгүүлбэр тавихаа ч бодчихсон, энэ хэсгийг бичих амархан, тэр хэсгийг бичих хэцүү байх болно гэдгийг ч тооцчихсон байдаг байлаа.
I am so grateful for your blog post Fantastic